چند وقت پیش

چند وقت پیش نعلبکی قهوه خوری های فیروزه ای مادربزرگ شکست. خیلی بی احتیاطی کردم یا خیلی اتفاقی شد؟هزار تا کاسه و بشقاب افتاد روی هم و آخرش آن که تباه شد ظعیف ترین و عزیز ترینشان بود.

کاش آن گلدان کریستال شکسته بود.کاش آن فنجان آفتاب گردان یزد خورد شده بود.کاش قهوه خوری های چشم روشنی ملیحه خانم نابود میشد.اما همه اینها آوار شد روی آن نعلبکی فیروزه ای. از چند جا شکست.وقتی شکستنشان را دیدم. نشستم روی مبل.گذاشتمشان به حال خودشان.چنند لحظه ای تاب دیدنشان را نداشتم. مثل وقتی که تصادفی میدیدم.یک صحنه دلخراش . برگشتم. نگاهشان کردم و دوباره روی همان مبل نشستم که گریه کنم.گریه هایم که تمام شد دو تا نعلبکی را از سر راه برداشتم و گذاشتم توی یکی از فنجان ها و در دکور را بستم.آن ویترین شبیه کابوس من شد. به دوستم گفتم.گفتم پنهانش کن. بزن زیرش!.شاید هم بلند خندید اما من کی بی تفاوت از کنار اشتباهاتم گذشته بودم. کی زده بودم زیرش؟زنگ زدم به عذر خاهی که نعلبکی ها را  من شکستم. کسی چیزی نگفت.کسی دعوایم نکرد...تمام شد.

بعد یک ماه رفتم سراغ ویترین.هرگز فراموش نکرده بودم که آنجا ولشان کردم.در را باز کردم.نعلبکی را به ارامی برداشتم. با همان تکه های خورد شده. چسب را آوردم. با احتیاط تکه ها را مثل پازل کنار هم چسباندم.انقد رخورد شده بود که چسب ها مایع تاب نمی آورد. باز رویش چسب نواری کشیدم. حسابی خورد شده بود. لب پریدگی ها هنوز مانده بود و من ماندم با دو تکه کوچک چند میلیمتری لعاب پریده. فکر کردم اینها را بگذارم برای یک تابلو.شاید ماندگار شود. این دیگر به درد نمیخورد شاید آنجا بیشتر به درد بخور شود.نگاه کردم به نعلبکی. اینبار یک چیزی توی گلویم شکست. نعلبکی دیگر شبیه نعلبکی نبود. بلااستفاه بود. از هزار جا شکسته بود و چسبیده شده بود به هم. ا. ماهیت اصلی اش به هم خورده بود. بلا استفاده بوئ.رفتم یک استکان چای ریختم گذاشتم روی همان نعلبکی.چایم را تا ته سر کشیدم.دستم را با احتیاط گذاشتم روی چسبها